Plonowanie odmian życicy westerwoldzkiej w zależności od rejonu uprawy w Polsce

Abstrakt

Celem badań była ocena wielkości plonu, jego rozkładu w pokosach oraz jakości odmian życicy westerwoldzkiej (Lolium multiflorum Lam. var. westerwoldicum Wittm) uprawianej na zielonkę w wybranych rejonach Polski. Podstawę opracowania stanowiły wyniki doświadczeń rejestrowych COBORU, prowadzonych w latach 2006–2008 z odmianami: wcześnie kłoszącą się Bravis 1, średnio wczesną Kaja i późno kłoszącą się Telga. Badania prowadzono w rejonie północno-zachodnim (Wyczechy i Radostowo), środkowo-zachodnim (Śrem Wójtostwo i Nowa Wieś Ujska), południowym (Kochcice i Pawłowice) oraz południowo-wschodnim (Bezek). Wykazano, że do uprawy życicy westerwoldzkiej najbardziej przydatny był rejon południowy, w którym roczny plon suchej masy był o około 26% większy niż w rejonach północno- i środkowo-zachodnim. W rejonie południowym lepiej plonowała wczesna odmiana Bravis 1 niż późna Telga. W rejonie południowo-wschodnim największe plony uzyskano z późnej odmiany Telga. Dobór odmian o zróżnicowanej wczesności nie miał wpływu na plon suchej masy w rejonach północno- i środkowo-zachodnim. Największy plon suchej masy uzyskano w pierwszym pokosie (32% plonu rocznego), a najmniejszy w czwartym (18%). Plony późnej odmiany były w drugim i trzecim pokosie podobne, a plony odmiany wczesnej i średnio wczesnej w trzecim pokosie były o 28–30% mniejsze niż w pokosie drugim.